वीकएंडला छोट्या अदितीला घेऊन बागेत जातो, कालही गेलो. अनेक लोकं येतात, त्यापैकी एक आजोबा आणि त्यांची छोटी नात निहारिका. काही ओळख नाही पण बरेचदा दिसल्याने एखादं स्मित हास्य.
तर, काल संध्याकाळी अदिती आणि निहारिका शेजारशेजारच्या झोपाळ्यांवर बसल्या होत्या आणि आम्ही झोके देत होतो. काही वेळानंतर ते आजोबा म्हणाले, "कधी कधी मलाही वाटतं झोपाळ्यांवर बसावं, सी सॉ करावा, घसरगुंडी वरून घसरत यावं... एकदा हिम्मत करून, कोणी मुलं नाहीत असं पाहून, झोपाळ्यावर बसलो... तर इतर लोकांनी अश्या नजरेने पाहिलं की चुपचाप उतरून गेलो. आमच्यासाठी पण असे पार्क पाहिजेत."
मी नुसतीच मान डोलावली, आणि थोड्या वेळाने म्हटलं, "कदाचित या वयात झोपाळ्यावरून पडले तर मार लागायची शक्यता असते म्हणून कदाचित करू देत नसावेत."
त्यावर ते हसत हसत म्हणाले, "अरे आम्ही म्हातारी माणसं तसंही बाथरूममध्ये घसरून पडत असतोच, त्याऐवजी झोक्यावरून पडलो तर तेवढाच बदल... नाही का?"
तर, काल संध्याकाळी अदिती आणि निहारिका शेजारशेजारच्या झोपाळ्यांवर बसल्या होत्या आणि आम्ही झोके देत होतो. काही वेळानंतर ते आजोबा म्हणाले, "कधी कधी मलाही वाटतं झोपाळ्यांवर बसावं, सी सॉ करावा, घसरगुंडी वरून घसरत यावं... एकदा हिम्मत करून, कोणी मुलं नाहीत असं पाहून, झोपाळ्यावर बसलो... तर इतर लोकांनी अश्या नजरेने पाहिलं की चुपचाप उतरून गेलो. आमच्यासाठी पण असे पार्क पाहिजेत."
मी नुसतीच मान डोलावली, आणि थोड्या वेळाने म्हटलं, "कदाचित या वयात झोपाळ्यावरून पडले तर मार लागायची शक्यता असते म्हणून कदाचित करू देत नसावेत."
त्यावर ते हसत हसत म्हणाले, "अरे आम्ही म्हातारी माणसं तसंही बाथरूममध्ये घसरून पडत असतोच, त्याऐवजी झोक्यावरून पडलो तर तेवढाच बदल... नाही का?"
